سال چهارم-(دوره ی جدید)-شماره ی هفتم-بها:3 دقیقه

بسم الله

صبح ها،شبکه ی دو را تا به حال دیده اید؟
یک سلام درست و حسابی به مردم ایران

صبح ها،تلویزیون،عرصه ی جولان شبکه های مختلف است.شبکه ی یک سال هاست که با "صبح بخیر ایران" خود،تکراری ها را تکرار می کند.شبکه سه،صحبش را با "صبح آمد" آغاز می کند و به قول خودش ترویج ورزش می کند(البته بیش تر دیدنش)و شبکه تهران هم با "صبح تهران" خواب را صبح علی الطلوع به تهرانی ها هدیه می کند!جدیدا هم شبکه ی قرآن برنامه ی "یک روز نورانی" را آغاز کرده که فعلا درباره اش صحبت نکنیم بهتر است.

"مردم ایران سلام"،برنامه ای است که هر صبح،ساعت 6:30 از شبکه ی دو سیما بخش می شود.برنامه ای با ساختاری متفاوت که کم تر در سیمای جمهوری اسلامی از آن دیده ایم.این برنامه با آیتم های جالب،مباحث جذاب و افراد نو و غیرمنتظره،دست همه ی برنامه های صبحانه ی تلویزیون را از پشت بسته است.

محمدرضا شهیدی فرد،با اجرای خوب و راحتش،آرامش لازم را به بیننده می دهد و مباحثی که مطرح می شوند،یا نو و جدید هستند یا اگر تکراری اند از زاویه ای جدید به آن ها نگریسته می شود.

"مردم ایران،سلام!" نشان داد که ساختن این مدل برنامه ها در ساختار صدا و سیما هیچ محدودیتی ندارد و اگر 29 سال است که از این برنامه ها نمی بینیم(یا کم تر می بینیم)به دلیل آن است که سازنده ی خوش فکر نداریم.البته این موضوع را هم نباید نادیده گرفت که ساختار حال حاضر صدا و سیما،با ساختار 29 سال پیش،در حد زمین و آسمان متفاوت است.

اما،به دور از هر گونه بحث حاشیه ای،"مردم ایران سلام"خیلی موضوعات را به مردم ایران ثابت کرد.این که تلویزیون می تواند بیش تر از یک رادیو،در عرصه ی رسانه ها حاضر شود و دیگر این که خیلی وقت ها ما برای خودمان،خط قرمزهایی می کشیم که در دنیای خارج،هیچ گاه این خط قرمز ها وجود ندارند.نه فقط در تلویزیون و رادیو و رسانه های دیگر و امثالهم.بلکه در دیگر عرصه ها...خط قرمزهایی خیالی که بعدا بر اساس آن تحلیل می کنیم و آن خط قرمزها را پر رنگ می نماییم.آن زمان است که خودمان را در حصاری می بینیم که به دستان خودمان ساخته ایم.

امام حسن(علیه السلام)فرمود:

هر که با علماء بسیار مجالست نماید، سخنش و بیانش در بیان حقایق آزاد و روشن خواهد شد، و ذهن و اندیشه اش باز و توسعه مى یابد و بر معلوماتش افزوده مى گردد و به سادگى مى تواند دیگران را هدایت نماید.

إحقاق الحقّ : ج 11، ص 238، س 2